Warhammer Sesje

aechema

"Ludzie są jacyś dziwni. Potrzebowaliśmi tego pakunku, mogliśmy się mylić, ale nie myliliśmy się. Skąd więc te spojrzenia w moją stronę? I jeszcze to totalnie przerażone dziecko, które widzi. "Jak mogłaś?! Jak mogłaś?!". A no mogłam, ktoś musiał móc! Plątalibyśmy się do tej pory bez sensu w kółko, gdyby nie mój łuk. A tak możemy patrzeć na śmierci naszych oprawców.

Ich wojna zwalnia nas z wyrzutów sumienia. Oni albo my."

-myśli Leili patrzącej na zgliszcza magazynu

"A może chodziło im o to, że mu w plecy strzeliłam? Nie wiem, przecież nie obiecywałam nikomu, że nie będę strzelać ludziom w plecy. Z resztą, co by zmienił fakt strzelenia w niego od przodu? I tak by umarł, a tak przynajmniej nie narobił hałasu. Z resztą on nawet nie był człowiekiem. Był tym czymś, czym byłam ja, czym był Siegsfried - marionetką w rękach wroga, niestotnym pionkiem. To było tak jak zniszczenie im mebla, a nie zabicie istoty inteligentnej. Może była jeszcze dla niego nadzieja, ale jak to mawiają elfy - nie czas żałować róż, gdy płoną lasy."

-myśli Leili zbierającej rzeczy na polowanie